Personen verbonden aan uniek sporten in Maashorst

Conclusies

• Er is een duidelijk verschil in zelfstandigheid tussen korte en middellange afstanden bij droog weer en lange afstanden of slecht weer voor mensen in een elektrische rolstoel/scootmobiel.

• Er zijn mogelijkheden om met het openbaar vervoer te reizen, echter zijn deze niet altijd betrouwbaar.

• De regiotaxi en de Valys taxi is efficiënter en makkelijker dan reizen met de bus of trein, hoewel het wel meer planning vereist.

Aanwezigen

• Veghel [Bruisend en divers]

• Vinkel [afgelegen en divers]

Inzichten uit het gesprek

De twee interviews vonden separaat van elkaar plaats. Een bij gemeente Maashorst in Uden, de deelneemster was hier met de regiotaxi naar toe gereisd. Ze maakt gebruik van een elektrische rolstoel. Het tweede interview heeft digitaal plaatsgevonden, deze deelneemster maakt ook gebruik van een elektrische rolstoel met harnas en hoofdband.

Een groot deel van de mobiliteit van deze deelneemsters is afhankelijk van hun elektrische rolstoel. Daarnaast zijn ze afhankelijk van de dienstverlening van de regio en Valys taxi. Dit is georganiseerd via de Wet Maatschappelijke Ondersteuning.

Reizen binnen het dorp of naar het volgende dorp gebeurt, bij mooi weer, via voet- en fietspaden waar dit kan. Dit zijn bijvoorbeeld ritten naar de supermarkt, huisarts, apotheek, tandarts, dagbesteding, werkafspraken in de buurt of bushalte. Het is niet mogelijk om tijdens regenachtig weer lang buiten te rijden, er kan dan kortsluiting ontstaan in het voertuig. Reistijden tot een half uur worden niet als vervelend genoemd. Op mooie dagen zijn afstanden van 15 km ook te overbruggen. Echter hiervoor blijkt wel dat je het juiste voertuig nodig hebt. Er zijn grote verschillen in vermogen en snelheid. Zelfstandig met elektrische rolstoel reizen is prettig vanwege de onafhankelijkheid die het geeft in vertrektijden. “Brede fietspaden zijn prettig, dan is er wat meer ruimte voor iedereen, wat veiliger is.” Enige drukte wordt overigens als positief ervaren. “Fietspaden zijn meestal druk, waardoor er altijd wel mensen zijn die willen helpen”.

Tijdens ritten met de  elektrische rolstoel worden er wel regelmatig barrières tegengekomen, zoals trappen, stoepenranden zonder schuine rand en drukknoppen bij het verkeerslicht. Waar geen fietspaden aanwezig zijn en het voetpad te smal is of vol staat, zijn rolstoelgebruikers genoodzaakt de weg te gebruiken. Heeft de weg een bolling in het wegdek dan zijn rolstoel gebruikers genoodzaakt midden op de weg te rijden zodat ze niet omvallen.

Voor werkafspraken, sociale contacten, ophalen bijzondere medicatie en uitjes verder weg wordt overwegend gebruik gemaakt van de regiotaxi (binnen de regio) en Valys taxi (buiten de regio). Dit vraagt veel organisatie capaciteit en planning. De ritten dienen tijdig geboekt te worden en gebruik is afhankelijk van het aantal km’s dat je per jaar in kan zetten. Ondanks dat je het liefst spontaan zou willen vertrekken wanneer je wilt, begrijpen de deelneemsters dat dit moeilijk te organiseren is. Ze benoemen dat na een periode van strengere regels door tekorten er nu weer wat versoepeling is, dat waarderen de deelneemster enorm.

De bus en trein werd door een van de deelneemsters regelmatig gebruikt. “Voor een concert in Amsterdam pak ik bijvoorbeeld de heenreis de trein en de terugreis de taxi.” De mogelijkheid wordt als prettig ervaren omdat ze wat meer vrijheid heeft en ze de taxi-kilometers niet verbruikt. Ook hier zijn wel een aantal barrières en drempels. Zo kan de deelneemster alleen gebruik maken van de buurtbus in het volgende dorp, de halte is op een afstand van 4 km. Ze zit in een elektrische rolstoel, die wel eens verward wordt met een scootmobiel. Omdat scootmobielen niet in de bus mogen mag ze niet altijd mee met de bus. Van de trein wordt gebruik gemaakt als de reis niet te lang is, er weinig of geen overstappen nodig zijn, en het station bemand is met NS-personeel. Voor assistentie is namelijk minimaal een overstap van een kwartier nodig, en eerdere ervaringen met extern personeel verliepen niet helemaal goed. Gebruik van het OV in de avond wordt vermeden. Als er iets fout gaat en het is donker dan wordt dit niet als prettig ervaren.

Een van de deelneemsters werkt als sociaal werker op verschillende locaties, waaronder Uden, Oss en Heeze. Haar werk vereist veel reizen voor afspraken met inwoners, wat flexibiliteit vraagt. Momenteel is zij afhankelijk van haar vader voor vervoer naar haar werk. Hij ontvangt hiervoor een vergoeding. De deelneemster overweegt een tweedehands aangepaste auto aan te schaffen, om door anderen gereden te kunnen worden. Dit zou haar meer vrijheid geven. Echter, de investering is aanzienlijk en zij zou altijd een chauffeur nodig hebben, waardoor het moeilijk is in te schatten of de investering de moeite waard is.

Beide personen reizen regelmatig en hebben letterlijk en figuurlijk hun weg gevonden. Ze weten dat dit niet voor iedereen even makkelijk is. Via contacten met gelijkgestemde delen ze hun ervaring en informatie.